για το σχολείο: σχολικές παραστάσεις

Η Ψαροβουλή

Μέρος 1ο

Πρόσωπα: Χελωνάκια (Καρέ, Καρέτ, Καρέτα, Καρέτος), Αννέτα Καρέττα, Λέλα Σαρδέλα, Λέλος Σαρδέλος, Ηλίας Καρχαρίας και τα τρία του παιδιά, Νιόνιος Δελφίνι, Ζαχαρίας Αστερίας, Κάβουρας, Κούλης Αστακούλης, Χταπόδι, Φάλαινα

Μια φορά η Αννέτα η Καρέτα βγήκε από τη θάλασσα για να πάει να γεννήσει. Καθώς προχωρούσε ένιωθε τα πόδια της να καίγονται από την καυτή άμμο και τη ράχη της να είναι έτοιμη να σπάσει από τον καυτερό ήλιο. Κοίταξε δεξιά και αριστερά ψάχνοντας το σωστό μέρος για να αφήσει τα αυγουλάκια της. Έσκαψε στην άμμο και κάθισε εκεί αρκετές ώρες. Αργότερα σκέπασε τα αυγά της και χάθηκε στη γαλήνια θάλασσα.

Πέρασαν κάποιες μερούλες και άρχισαν να βγαίνουν από τα αυγά οι χελωνίτσες.

ΚΑΡΕ: ΑΜΑΝ!!! Επιτέλους γιατί έσκασα εδώ μέσα. Πω πω πω πω πω δεν είναι να κάτσεις ούτε λεπτό εδώ. Ααα!!! Ωραία! Είμαι η μεγαλύτερη.

ΤΣΑΚ! ΤΣΑΚ!

ΚΑΡΕΤ: ΟΥΦ!!! Έσκασα βρε παιδί μου. Οοου!!! Έχω και παρέα βλέπω. Αδερφή μου δεν είσαι εσύ;

ΚΑΡΕ: Ναι, γιατί; Λίγη σου πέφτω; Είμαι και μεγαλύτερη απ' ό,τι βλέπεις.

ΚΑΡΕΤ: Θά' θελες. Εγώ όμως είμαι αγόρι και έχω προτεραιότητα.

ΚΑΡΕ: Είσαι και αγράμματος πανάθεμά 'σε. Δεν ξέρεις ότι οι κυρίες προηγούνται!!!!!

ΚΑΡΕΤ: Εεεεμ! Για να λέμε την αλήθεια αυτό δεν τη 'ξερα.

ΚΑΡΕ: Αφού δεν τό 'ξερες κάτσε στα αυγά σου!

ΚΑΡΕΤ: Α! Δεν κατάλαβες καλά. Επειδή δηλαδή δεν ήξερα μια ασήμαντη φράση δεν θα είμαι μεγαλύτερος;

ΚΑΡΕ: Κάτσε βρε παιδί μου ακόμα δε βγήκες από το αυγό θέλεις να είσαι και ο πρώτος;

ΚΑΡΕΤ: Γιατί, τι πρόβλημα έχεις;

ΚΑΡΕ: Αφού δεν ξέρεις γράμματα.

ΚΑΡΕΤ: Ε! ΚΑΙ!

ΚΑΡΕ: Πως θα μπορέσεις να μάθεις τα μικρά μας αδέρφια;

ΚΑΡΕΤ: ΝΑ περιμένουμε να σπάσουν και τα άλλα αυγουλάκια και μετά να πάμε να βρούμε τη μητέρα μας.

ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ: Αααααα!!! Φώναξαν τρομαγμένα και τα δύο και χώθηκαν κάτω από την άμμο.

ΧΛΑΤΣ!!!!

ΚΑΡΕ: Πω πω! Τι κακό, τα αδερφάκια μας πέθαναν μόνο δύο έχουν μείνει.

ΚΑΡΕΤ: Πως το κατάλαβες;

ΚΑΡΕ: ’κου μικρέ μου αδερφέ για να μαθαίνεις. Αυτός που πάτησε τα μικρά μας αδερφάκια λέγεται άνθρωπος.

ΚΑΡΕΤ: Θα τον πιάσω στα χέρια μου και θα τον σκοτώσω.

ΚΡΑΤΣ! ΚΡΑΤΣ!

Σπάνε και τα δύο αυγουλάκια.

ΚΑΡΕΤΑ: ΟΥΦ! Έσκασα!!! Δεν αντέχω άλλο.

ΚΑΡΕΤΟΣ: ΑΧ!!! Ξελάφρωσα! Τι καλά που είναι εδώ έξω.

(Βγαίνουν από την άμμο)

ΚΑΡΕ: Κάτσε παιδί μου μη σπρώχνεις.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Δεν σπρώχνω, να περάσω προσπαθώ.

ΚΑΡΕΤ: Νιώθω σαν να είμαι πάνω σε αναμμένα κάρβουνα.

ΚΑΡΕΤΑ: Ναι και ο ήλιος καιει πάρα πολύ.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Καλέ, που είναι η μαμά;

ΚΑΡΕ: Σκάσε, κλαψιάρη, όλο να κλαις ξέρεις εσύ, τώρα θα πάμε να τη βρούμε.

ΚΑΡΕ: ΧΑ! ΧΑ! ΧΑ! Πως περπατάς έτσι καλέ σαν ένας γέρος με μαγκούρα.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Αφού όλες οι χελώνες το ίδιο περπατάνε, δεν το ξέρεις;

ΚΑΡΕ: Το ξέρω, βρε, εξυπνάκια, τουλάχιστον εγώ περπατάω με περισσότερη χάρη σαν μια πραγματική δεσποινίδα.

ΤΣΑΚ! ΤΣΑΚ!

ΚΑΡΕΤ: Καλά, το μάθαμε τώρα, άντε.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Λοιπόν, που είναι η μαμά;

ΚΑΡΕΤΑ: Δεν ξέρω.

ΚΑΡΕΤ: Μάλλον είναι στη θάλασσα.

ΚΑΡΕ: Ναι, εκεί θά 'ναι.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Πάμε εκεί να τη βρούμε.

ΚΑΡΕΤ: Και δεν πάμε;

(Αργότερα έφτασαν στη θάλασσα)

ΚΑΡΕΤΟΣ: Μπρρρρρρ!! Μπρρρ! Καλέ, το νερό είναι κρύο, κρύωσα.

ΚΑΡΕ: Ακόμη δε μπήκες κρύωσες κιόλας εσύ;

ΚΑΡΕΤΑ: Παιδιά, δεν πιστεύω να είναι γεμάτη με απόβλητα η θάλασσα γιατί δεν κάνω μπάνιο εκεί μέσα εγώ.

ΚΑΡΕΤ: Όχι, αδερφούλα, η θάλασσα τώρα δεν έχει τοξικά απόβλητα, είναι καθαρή.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Τι είναι τα τοξικά απόβλητα;

ΚΑΡΕ: Χα! Χα! Χα! Δεν ξέρει ποια είναι τα τοξικά απόβλητα, εγώ πάντως ξέρω.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Ποιά είναι;

ΚΑΡΕ: Ε! Σιγά μην σας πω! Βρείτε το μόνοι σας.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Χα! Χα! Δεν ξέρεις.

ΚΑΡΕΤ: Λοιπόν, παιδιά, τοξικά απόβλητα, ε! Πως να σας το πω;

ΚΑΡΕΤΟΣ: Μη μου πεις πως δεν ξέρε

ΚΑΡΕΤ: Ε! Καλά, δεν ξέρω ακριβώς αλλά σημαίνει τα σκουπίδια που πετάνε οι άνθρωποι και βρωμίζουν τη θάλασσα, αυτά λέγονται απόβλητα.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Ναιαι!;

ΚΑΡΕΤ: Ε! Έτσι νομίζω.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Καλά, όταν βρούμε τη μαμά έχω να τη ρωτήσω πολλά.

ΚΑΡΕΤ: Παιδιά! Ελάτε! Πιο γρήγορα! Βουτιά! Α! Α!

ΟΛΟΙ: Ωωωπ! Ωωπ! Πλατς! Αααααα!!

ΚΑΡΕΤΟΣ: Τι ωραία που είναι! Πόσο μεγάλη είναι η θάλασσααααα!

ΚΑΡΕΤ: Προς τα που να πάμε;

ΚΑΡΕ: Από δω.

ΚΑΡΕΤ: ΟΧΙ! Από κει!

ΚΑΡΕΤΟΣ: Ελάτε, πάψτε πια! Πάμε να βρούμε τη μαμά! Ας κολυμπήσουμε στην επιφάνεια και προς τα μέσα! Κουράστηκα να σας ακώ να μαλώνετε!

ΚΑΡΕΤ- ΚΑΡΕ ΜΑΖΙ: Ναι! Εντάξει πάμε!

ΚΑΡΕΤΟΣ: Αδελφούλα, αδελφούλα! Τι είναι εκείνο το άσπρο εκεί πάνω;

ΚΑΡΕ: Δεν ξέρω Καρέτο. Θες να πάμε να δούμε;

ΚΑΡΕΤΟΣ: Μα και βέβαια! Ελάτε πάμε! Κάρετ, σαν πιο μεγάλος πρέπει να πας μπροστά!

ΚΑΡΕΤ: Αααα! Βοήθεια! Τι είναι αυτό; Φοβάμαι! Ωωωχ! Το κεφάλι μου παραλίγο να μπει μέσα! Αδερφάκια προσοχή μοιάζει με παγίδα.

ΚΑΡΕ: Μάλλον είχα δει κάτι τέτοιο εκεί στην παραλία. Νομίζω πως είναι σακούλα.

ΚΑΡΕΤ: Καρέτο! Καρέτο! Μπλέχτηκε μέσα, έλα Καρέ γρήγορα! Να τον βγάλουμε!

ΚΑΡΕΤΟΣ: Γκουχ! Γκουχ! Παραλίγο να πνιγώ!

ΣΤΕΛΛΑ Η ΣΑΡΔΕΛΑ: Γεια σας παιδιά! ’κουσα φωνές. Θέλετε βοήθεια; Είμαι η Στέλλα η Σαρδέλα.

ΚΑΡΕ: ΜΑ ποιοί ασυνείδητοι πετάνε τα πλαστικά στη θάλασσα; Δεν σκέφτονται πως μας βάζουν σε κίνδυνο;

ΣΤΕΛΛΑ ΣΑΡΔΕΛΑ: Έχετε δίκιο! Όσοι πετούν σκουπίδια στη θάλασσα είναι εγκληματίες. Βλέπετε αυτό το πλαστικό μπουκάλι; Για να διαλυθεί χρειάζεται 450 ολόκληρα χρόνια! Για μας είναι μεγάλος κίνδυνος!

ΚΑΡΕΤ: Και ποιοί θέλουν να μας σκοτώσουν, τίποτα μεγάλα ψάρια;

ΣΤΕΛΛΑ ΣΑΡΔΕΛΑ: Ααα! Αυτός είναι ένας αιώνιος κίνδυνος. Απ' αυτό τον κίνδυνο μέ 'μαθε η μάνα μου να ξεφεύγω. Μα τώρα ο εχθρός είναι άλλος, ύπουλος, πονηρός.

ΚΑΡΕΤΟΣ: Ποιός είναι κυρία Σαρδέλα; Πείτε μας ποιός θέλει να μας εξαφανίσει; Τι του κάναμε; Πως θα γλιτώσουμε;

ΣΤΕΛΛΑ ΣΑΡΔΕΛΑ: Εμείς; Τίποτα! Αυτοί μας κάνουν! Να προχθές κλάψαμε μια γειτόνισσά μας χελώνα.

ΟΛΑ: Τι;;;;;; Γιατί;

ΣΑΡΔΕΛΑ: Κατάπιες μια πλαστική σακούλα και πνίγηκε. Μήπως κάθε τόσο δεν παγιδεύονται ένα σωρό ζώα της θάλασσας από κουτάκια αναψυκτικών; Ξύλα, παλιά αντικείμενα, συνθετικά δίχτυα; Ακόμα και χαλιά είδαμε πεταμένα στη θάλασσα. ΜΕ τούτα και με τ' άλλα πάει η καημένη η κυρά Χελώνα. Ήτανε και μάνα!

ΚΑΡΕΤΟΣ: Κυρία, την ξέρετε τη μαμά μου; Είναι η Αννέτα η Καρέτα. Μήπως είναι αυτή που μας λέτε;

ΣΑΡΔΕΛΑ: Την κυρά Νέτα δεν ξέρω μικρό μου; Όχι! Όχι! Αυτή μια χαρά είναι!

ΚΑΡΕΤ: Μπορείτε να μας πάτε στη μαμά μας;

ΣΑΡΔΕΛΑ: Ευχαρίστως μα εγώ έχω πολλές δουλειές θα σας πάει ο άντρας μου ο Λέλος ο Σαρδέλος. Λέλο, ΛΕΛΟΟΟΟ, έλα δω βρε κοπρόσκυλο που κοιμάσαι όλη μέρα!!!

(Έτσι κι έγινε ο κύριος Λέλος ο Σαρδέλος οδήγης τα χελωνάκια στη μαμά τους την Αννέτα την Καρέτα.)

ΛΕΛΟΣ: Να, αυτή εκεί πέρα πίσω από το κοράλλι που σκουπίζει είναι η μαμά σας. Ε! Κυρά-Νέτα, τα παιδιά σου σε ζητούν!

ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΤΑΧΕΛΩΝΑΚΙΑ: Μαμά! Μανούλα μας καλή! Σε βρήκαμε!

ΑΝΝΕΤΑ: Παιδιά μου καλά! Παιδάκια μου! Σας περίμενα με τόση αγωνία! Φοβόμουν μήπως δεν τα καταφέρει κανείς σας. Τι θα πάθατε μωρά μου! Τώρα τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Δεν κινδυνεύουμε μόνο από πουλιά και ψάρια! Θεέ μου τι χαρά!

ΚΑΡΕΤ: Εγώ τους προστάτευα όλους μαμά! Έγινα και Ηρακλής γι' αυτούς. Τους έσωσα από ένα ΑΝΘΡΩΠΟΩ, από ένα πουλί και...

ΚΑΡΕ: Σιγά, βρε ψεύταρε! Πάντως στ' αλήθεια κινδυνεύσαμε. Ευτυχώς όμως μας έφερε σε σένα ο κύριος Λέλος.

ΑΝΝΕΤΑ: Κύριε Λέλο μου σ' ευχαριστώ πολύ. Νιώθω πολύ υποχρεωμένη. Σε παρακαλώ να περάσεις να φάμε. Έχω πλαγκτόν αυγοτάραχο.

ΛΕΛΟΣ: Ευχαριστώ! Δεν κάνει τίποτα, υποχρέωσή μου. Όμως μια άλλη φορά για φαγητό. Ξέρετε πρέπει να πάω σε συμβούλιο στην Ψαροβουλή. Με περιμένουν και οι άλλοι ψαροβουλευτές.

ΜΕΡΟΣ Β'

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Βλέπω πιστός στο ραντεβού σου γιατί ο Λέλος έχει αργήσει, κάτι θα του συμβαίνει.

ΑΣΤΕΡΙΑΣ: Εεεεεεμ! Αφού μου είπες εσύ να έρθω οπωσδήποτε, πως να μην ήμουν πιστός! Λοιπόν, τι με θέλεις;

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Θέλω να ειδοποιήσετε εσύ και ο Λέλος όλα τα ψάρια που γνωρίζετε να έρθουν σε γενική συνέλευση μας την Παρασκευή όπως μου ζήτησε η μητέρα θάλασσα.

ΛΕΛΟΣ: Γεια σας παιδιά. ’ργησα συγνώμη αλλά δεν είναι ώρα για εξηγήσεις. Ελάτε το θέμα είναι σοβαρό.

ΑΣΤΕΡΙΑΣ: Για ποιό θέμα θα μιλήσουμε;

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Ξέρεις. Για το γνωστό μας θέμα. Τη ρύπανση της θάλασσας.

ΑΣΤΕΡΙΑΣ: Αααα! Και που θα γίνει η συνέλευση;

ΚΑΒΟΥΡΑΣ: Στην παλιά βουλιαγμένη βάρκα. Στις πέντε η ώρα.

ΑΣΤΕΡΙΑΣ: Εντάξει. Πάμε να τους ειδοποιήσουμε.

(Και ο κύριος Ζαχαρίας έτρεξε να ειδοποιήσει όλα τα ψάρια που ήξερε. Στην αρχή πήγε στον κύριο Κούλη τον Αστακούλη. Χτύπησε την πόρτα (τακ, τακ) και του άνοιξε.)

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Καλημέρα σας, κύριε Κούλη.

ΚΟΥΛΗΣ: Καλημέρα Ζαχαρία. Πως προς τα μέρη μας;

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Ήρθα να σου πω πως την Παρασκευή θα γίνει μια γενική συνέλευση στην παλιά βάρκα στις πέντε η ώρα.

ΚΟΥΛΗΣ: Εντάξει. Θα κοιτάξω στο τεφτέρι μου να δω αν μπορώ να έρθω.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Ωραία, άντε γεια.

ΚΟΥΛΗΣ: Γεια σου.

(Ο Ζαχαρίας συνέχισε. Πήγε στην κυρία Αννέτα την Καρέτα. Την βρήκε να σκουπίζει την αυλή της και τα μικρά της να την παρακολουθούν.)

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Γεια σου Αννέτα. Τι κάνεις; Τα μωρά σου είναι;

ΑΝΝΕΤΑ: Καλώς τον Ζαχαρία. Δικά μου είναι τα παιδιά, Ζαχαρία μου. Δόξα το Θεό. Παιδιά μου χάρισε μα πώς θα τα μεγαλώσω; Δε βλέπεις; Όλο σκουπίζω και σκουπίζω και όλο σκουπίδια βρίσκω. Αλλά εσύ τι με ήθελες Ζαχαρία;

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Θέλω να σου πω πως την Παρασκευή θα έχουμε γενική συνέλευση.

ΑΝΝΕΤΑ: Και με τι θέμα θ' ασχοληθούμε αυτή τη φορά;

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Για τη ρύπανση της θάλασσας.

ΑΝΝΕΤΑ: Όλο συνέδρια γίνονται αλλά τίποτα δεν πετυχαίνουμε. Αλήθεια τι ώρα θα γίνει;

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Στις πέντε στην παλιά βουλιαγμένη βάρκα. Αυτή τη φορά θα συμμετέχουν όλα τα ψάρια μικρά-μεγάλα. Νά 'ρθεις οπωσδήποτε.

ΑΝΝΕΤΑ: Σ' ευχαριστώ για την ειδοποίηση.

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: ’ντε γεια. Πρέπει να ειδοποιήσω κολιούς, γαύρους, λιθρίνια, έχω δουλειά ακόμα.

ΑΝΝΕΤΑ: Γεια σου Ζαχαρία, στο καλό.

(Ωστόσο ο Λέλος ο Σαρδέλος ειδοποιεί το βαρύ πυροβολικό (φάλαινες, καρχαρίες, κλπ.) για σιγουριά κρατάει και λευκή σημαία. Έχω από το σπίτι του κυρ-Ηλία του Καρχαρία βρήκε τα παιδιά του να συζητούν για το μεγάλο θέμα.)

ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ 1: Εγώ δε θ' αφήσω τα απορρίμματα να λερώσουν τη μητέρα μας τη θάλασσα, ούτε να λερωθώ κι εγώ, ούτε να λερωθείτε κι εσείς.

ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ 2: Κι εγώ είμαι πολύ θυμωμένος. Δε κατάπια εκείνο το μαύρο ζουμί που μου έκαιγε την κοιλιά και ο μπαμπάς μου είπε πως είναι πετρέλαιο; Ε! Από τότε είμαι φουρκισμένος άσε που ψόφησαν ένα σωρό μικρότερα ψάρια και δεν βρίσκω φαγητό.

ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ 3: Εγώ άλλη φορά δεν αφήνω τους ανθρώπους να σκοτώσουν τ' αδέρφια μου, καλύτερα να τους φάω όλους.

ΛΕΛΟΣ: Τι έξυπνα παιδιά! Ούτε εσείς τα παιδιά δεν μπορείτε να παίξετε πια! Αχ! Πού 'ναι η ξενοιασιά πού 'χαμε παλιά! Δίκιο έχετε κι εσείς! Πάνε τα παιχνίδια στη γειτονιά και το φαγητό όπως είναι! Τώρα όλο μη εδώ, κινδυνεύετε. Μη εκεί θα σας παγιδεύσουν. Κι όσο γι το φαγητό σε λίγο θα τρώμε κι εμείς κονσέρβες σαν αυτούς τους άμυαλους τους ανθρώπους. Βρε παιδιά! Ξεχάστηκα και παραμιλάω, που είναι ο μπαμπάς;

ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ 1: Νάτος κύριε Λέλο. Παιδιά, πάμε να παίξουμε;

ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ 2: Τι να παίξουμε;

ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ 3: «Να τρως το σωστό ψάρι»

ΟΛΑ: Ναιαιαι! Πάμε!

ΗΛΙΑΣ Ο ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ: Παιδιά να προσέχετε! Μη ξεχνάτε ο τόπος γέμισε τάνκερ και ύποπτα πλοία!

ΛΕΛΟΣ: Α! Νάτος: Γεια σου, ρε Λια! Τι κάνεις;

ΗΛΙΑΣ: Τι να κάνω, τρώω κάνα ψάρι και προσέχω τα παιδιά. Πως κι από δω;

ΖΑΧΑΡΙΑΣ: Ήρθα να σου πω να έρθεις την Παρασκευή στην παλιά βουλιαγμένη βάρκα. Μην ξεχαστείς, έχουμε γενική συνέλευση. Στις πέντε ακριβώς.

ΗΛΙΑΣ: ΕΝΤΑΞΕΙ μπορώ. Τους άλλους τους ειδοποίησες;

ΛΕΛΟΣ: Πέρασα από τον ξιφία, το δελφίνι και την κυρά-Βάσω τη φάλαινα. Όλοι θα έρθουν. Η κυρά-Βάσω είναι τραυματισμένη γιατί έπεσε σε φαλαινοθηρικό. Παραλίγο να γίνει μπαλένες η καημένη. ’ντε γεια σου, Λιάκο.

ΗΛΙΑΣ: Γεια σου, ρε Λέλο μην ανησυχείς θά 'ρθω. Φεύγω κι εγώ να πάω να βρω τα παιδιά.

ΜΕΡΟΣ Γ'

ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑΖΟΥΝ

Ο μέρες πέρασαν γρήγορα και ήρθε και η Παρασκευή. Από νωρίς άρχισαν να μαζεύονται τα ψάρια στον κοραλομαχαλά στη βουλιαγμένη βάρκα. Κατά τις πέντε άρχισαν τη συζήτηση. Πρώτος άρχισε ο Νιόνιος το δελφίνι, μίλησε με λόγια σοφά. Μα ακούστε τι τους είπε.

ΝΙΟΝΙΟΣ ΔΕΛΦΙΝΙ: Φίλοι και φίλες, μικρά και μεγάλα ψάρια, καλησπέρα σας. Ο λόγος για τον οποίο μαζευτήκαμε εδώ είναι σε όλους γνωστός. Η μάνα μας η θάλασσα κάθε μέρα αρρωσταίνει και πιο πολύ. Το σπίτι που κάποτε μας έδινε χαρά, σιγουριά και ξενοιασιά τώρα μοιάζει αφιλόξενο και εχθρικό. Όλοι ανησυχούμε. Πώς θα ζήσουμε; Σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας; Τι θα φάμε; Που θα ξεκουραστούμε; ΝΑΙ... παρακαλώ χταπόδι κάτι θέλεις να πεις ή να ρωτήσεις;

ΧΤΑΠΟΔΙ: Να ρωτήσω θέλω. Για πες μας εσύ που αγαπάς και προστατεύεις αυτά τα πλάσματα που δεν έχουν ουρά και λέπια αλλά πόδια βατράχου και τρίχες, για πες μας λοιπόν τι σκέφτονται αυτοί για όλα αυτά;

ΝΙΟΝΙΟΣ: Τους ανθρώπους λες. Ναι! Τους αγαπούσα και τους βοηθούσα και αν χρειαστεί θα το ξανακάνω... Μα μπλέχτηκαν κι αυτοί τά 'χασαν. Δεν ξέρω τι να πω... Τα γλαροπούλια μου λένε πως ξεγελάστηκαν. Ίσως να μην φταίνε και αυτοί.

ΦΑΛΑΙΝΑ: Μα τι λες;

ΟΛΑ: Ναι! Ναι! Μας κοροϊδεύεις! ΟΥ!!! ΟΥ!!

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΧΤΑΠΟΔΙ: Παρακαλώ, παρακαλώ ησυχία! Για ησυχάστε παρακαλώ. Όχι οχλαγωγία. Μεγάλα ψάρια είμαστε! Αφήστε τον να εξηγήσει. Τι εννοείς Νιόνιο;

ΝΙΟΝΙΟΣ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ: Θέλω να πω πως ξεγελάστηκε δηλαδή παραπλανήθηκε. Νόμισε πως η φύση είναι μόνο δική του. Πίστεψε και αγάπησε τόσο το μυαλό του, που ξέχασε να αισθάνεται. Ξέχασε ακόμα και να βλέπει. Να βλέπει μακριά.

ΦΑΛΑΙΝΑ: Πάντως εμένα από μακριά μου ρίχνουν το καμάκι και με βλέπουν μια χαρά.

ΝΙΟΝΙΟΣ ΤΟ ΔΕΛΦΙΝΙ: Έχεις δίκιο νά 'σαι πικραμένη πονάς κιόλας μα άκουσέ με. Ζήσαμε τόσα χρόνια μαζί ειρηνικά μη το ξεχνάς. Εκατομμύρια χρόνια. Μα σαν άρχισαν να φτιάχνουν τις μηχανές τους ξεμωράθηκαν. Στην αρχή χαιρόμασταν και λέγαμε μπράβο τους! Μα τώρα; Τώρα γέμισαν τη θάλασσα τεράστια φέρι-μποτ, ιστιοφόρα, πετρελαιοφόρα, φαλαινοθηρικά που ξερνάνε πετρελαιοκηλίδες. Ρίχνουνε στη θάλασσα ένα σωρό απόβλητα ακόμα και τοξικά και εμείς τα ψάρια ψοφάμε το ένα μετά το άλλο.

ΗΛΙΑΣ ΚΑΡΧΑΡΙΑΣ: Και γιατί τα 'βαλαν ειδικά με τη θάλασσα και μα τα παιδιά της; Μωρέ δε σηκώνουμε κύμα λέω γω να πνίξουμε τα καράβια τους και όποιον βρούμε μπροστά μας; Αφήστε να πιάσουμε δουλειά με σωστή συνεργασία θα τους καθαρίσουμε.

ΔΕΛΦΙΝΙ: Σταμάτα να δείχνεις τα δόντια σου Ηλία και μάθε πως δεν τα 'βαλαν ειδικά με μας. Τα ίδια έκαναν και στα ποτάμια. Έφτιαξαν φράγματα, άλλαξαν τη ροή τους, έριξαν σκουπίδια, ανέβασαν τη θερμοκρασία τους και βρώμισαν τα νερά τους. Κι εκεί τα ψάρια ψοφάνε.

ΟΛΑ: Τι; Για πες τα μας. Εδώ είναι σοβαρά τα πράγματα.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Παρακαλώ! Παρακαλώ! Συνέχισε Νιόνιο και συντόμευε γιατί τελειώνει ο χρόνος σου.

ΔΕΛΦΙΝΙ: Ευχαριστώ Πρόεδρε. Πρέπει να μάθετε πως το κακό δε σταματάει εδώ. Και με το έδαφος η ίδια τακτική. Έφτιαξαν λιπάσματα, δηλητήρια, καίνε τα δάση, κυνηγάνε για χόμπι. Πολλά ζώα κοντεύουν να εξαφανιστούν. Όσο για τον αέρα που να σας τα λέω. Έφτιαξαν αεροπλάνα, διαστημόπλοια αλλά και πυρηνικούς αντιδραστήρες, τριοξίδια, σπρέϊ ακόμα και το όζον κατέστρεψαν. Τι σας λένε όλα αυτά; Που υπάρχει λογική; Μήπως αυτοί περνάνε καλύτερα;

ΑΝΝΕΤΑ ΚΑΡΕΤΑ: Όπως τα λες μπορεί και να τους λυπηθούμε. Μα θέλω ν' ακούσετε τα παιδιά μου. Επιτρέψτε τους λοιπόν να μιλήσουν. Ακούστε τι έπαθαν από τους ανθρώπους σας.

ΜΩΡΑ ΑΝΝΕΤΑΣ: Είμαι παιδί της Αννέτας. Εγώ απ' αυτά τα πλάσματα που λέτε μόνο ένα μεγάλο πράγμα που το λένε πόδι είδα να πατάει τ' αδέλφια μου και να τα σκοτώνει πριν καλά-καλά βγουν απ' τ' αυγό τους. Είδα τ' αδέλφια μου να χάνουν το δρόμο τους από κάτι δυνατά φεγγάρια, παράξενα φεγγάρια κόκκινα-κίτρινα-πράσινα! Φώτα! Έτσι τα λένε! Και κάτι ήχους δυνατούς! Εγώ γι' ανθρώπους δε θέλω ν' ακούω. Με φόβισαν! Παπαπα! Έτρεμε το καβούκι απ' την τρομάρα μου!

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: Για πείτε μας τι άλλο έχετε κύριε Νιόνιο; Τι εννοείται πως και αυτοί υποφέρουν;

ΔΕΛΦΙΝΙ: Και αυτοί υποφέρουν. ΝΑΙ! Ξέρετε πόσοι πεθαίνουν από ένα σωρό αρρώστιες; Μήπως αυτοί δεν αναπνέουν τον αέρα που μολύνουν; Δεν πίνουν το νερό που καταστρέφουν; Πρώτα κατέστρεψαν το Όζον του ατμοσφαιρικού αέρα και τώρα φοράνε καπέλα αντηλιακά και κρύβονται τα μεσημέρια για να μην πάθουν καρκίνο του δέρματος. Έφτιαξαν φρούτα λαχταριστά και θρέφουν ζώα παχουλά ΑΛΛΑ!!!! Δεν ξέρουν τι να φάνε τα παιδιά τους γιατί έχουν διοξίνες και φυτοφάρμακα. Τρώνε και τους τρώει. Αναπνέουν και βήχουν. Πίνουν και δεν ξεδιψούν. Σκεφτείτε αυτά που σας είπα και ν' αποφασίσουμε μετά... Εγώ θα συμμορφωθώ με την απόφαση των πολλών, όποια κι αν είναι... Ευχαριστώ!

Η Συνέλευση βουβάθηκε. Τι ν' αποφασίσουν; Ήρθαν όλοι με οργή στην ψυχή και το μυαλό θολωμένο μα σαν άκουσαν τα λόγια του δελφινιού άρχισαν να το ξανασκέφτονται. Ποτέ δεν σκέφτηκαν πως μπορεί και οι άνθρωποι να έιναι δυστυχισμένοι. Έπρεπε πριν τους καταδικάσουν να κάνουν μια τελευταία προσπάθεια. Ακούστηκαν απόψεις πολλές. ’λλοι είπαν να φύγουν γι' άλλα μέρη. Μα το ίδιο ήταν παντού. Αποφάσισαν λοιπόν να μείνουν και να παλέψουν.

ΑΥΛΑΙΑ

  Αλεξανδροπούλου Κανέλλα, Αλεξοπούλου Βασιλική, Αλευράς Διονύσης, Γιάννης Σταύρος, Λύκου Χριστιάννα, Κίτος Βασίλης, Οικονομόπουλος Γιάννης, Πράνταλος Κώστας, Ροζολή Μαριλένα, Σπυρόπουλος Παναγιώτης, Τζέγκα Καλλιόπη, Τσαχάνη Ροβένα, Φωτεινόπουλος Γιώργος, Φωτεινοπούλου Ελπίδα, μαθητες Ε' τάξης,

3ο Δημοτικό Σχολείο Φιλιατρών Μεσσηνίας, Φιλιατρά, 2001

Υπεύθυνη Εκπαιδευτικός: Αθανασοπούλου Στέλλα